Wandelingen

Een route van dertien kilometer door bergen, ruïnes en rivierdal — vol geur, zon en stilte.

✨ Ontdek de magie van wandelen in Ojós en de Ricotevallei

Tussen de bergen van de Ricotevallei vonden we stilte, geur en uitzicht.
Wandelen in Ojós en de Ricotevallei betekent urenlang genieten van ruige natuur, adembenemende uitzichten, ruïnes, bergpaden en de rivier Segura die zich door het dal slingert. 
Een pittige, maar onvergetelijke tocht van dertien kilometer — vol hoogte, zon en verwondering, in een landschap dat ruikt naar dennen en eeuwenoude verhalen draagt.

🌄 De route – Wandelen in Ojós

We vertrokken rond elf uur uit Los Alcázares. Nog geen uur later veranderde het landschap — de zee bleef achter ons, en voor ons doemden de bergen van de Ricotevallei op. De weg naar Ojós kronkelde zacht omhoog, met op sommige plekken al adembenemende uitzichten. En alsof we welkom werden geheten door het echte Spanje, liep er even verderop een geitenherder met zijn kudde, parallel aan de weg. Zo’n onverwacht moment waarop je glimlacht en denkt: dit is het dus.

In Ojós parkeerden we gemakkelijk bij een ruime parkeerplaats aan de rand van het dorp. Dit was direct ook het startpunt van onze wandeling via  Komoot. De lucht was helderblauw, de zon zacht.
We volgden de route van Komoot tegen de klok in, de wandeling had ik thuis al gevonden en opgeslagen, een circulaire wandeling van ongeveer elf kilometer — bij ons iets langer, omdat we soms afweken van het pad.
We begonnen aan onze tocht die ons uiteindelijk bijna dertien kilometer zou brengen door het hart van de Ricotevallei.

De start was pittig. Meteen flink klimmen, soms steil, met losse stenen onder onze voeten. Het was zwaar, ook voor de kinderen, maar elke pauze bracht iets moois: een slok water, een boterham, en dat uitzicht.
Sem en Evy genieten zichtbaar van dit soort avonturen, zo zagen ze heel veel sprinkhanen, groot en klein — ze kijken hun ogen uit, wijzen naar alles wat ze zien, en vinden het geweldig om zo midden in de natuur te zijn. Het liefste lopen ze voorop, maar sommige stukken waar losse stenen zouden kunnen liggen liet dit niet toe en moest een van ons ouders voorop om de weg te verkennen.

Op ruim vierhonderd meter hoogte, het hoogste gedeelte van onze wandeling in Ojós, keken we uit over dorpen, bergen en kronkelende rivierbochten. Tussen de rotsen stonden oude ruïnes en verlaten berghuizen — stille getuigen van een vroeger leven in de vallei. Het was rustig, het enige wat we hoorde was de wind die suisde door de bergen en bomen.

Na de top volgde de afdaling — een zachter ritme, door erg veel losse stenen op de grond, gevaar voor wegglijden was hier wel meer aan de orde. Sem die ineens een salamandertje ziet wegspringen. Beetje bij beetje verandere het landschap, van rotsachtig naar veel bomen. Evy verschrok opeens en zag een eekhoorntje lopen in een boom.Allemaal dingen die ons avontuur compleet maakte.

Beneden vonden we een prachtige plek om te picknicken: bankjes, wat schommels, en overal dat uitzicht. De lucht was warm en stil, en ineens hing daar een geur die we al maanden niet meer hadden geroken: dennen.
Die frisse, harsachtige geur die hoort bij koelere berglucht, die je diep wilt inademen en even vasthouden. In dit droge deel van Spanje ruik je die bijna nooit, en juist daardoor voelde het bijzonder — alsof de vallei even ademhaalde met ons mee.

Daarna vervolgde we onze wandeling, we liepen op een pad wat ons naar een korte tunnel met een bocht leidde en vervolgens liepen we langs het water, waar de rivier Segura weer van zich liet horen.
Langs de oevers zagen we resten van oude irrigatiekanalen — stenen en betonnen structuren die het water door de vallei leiden. Eeuwenoude systemen, ooit aangelegd door de Moren, die er nog steeds voor zorgen dat de rivier niet overstroomt en dat de citrusgaarden gevoed blijven. Fascinerend om te bedenken dat die combinatie van natuur en vakmanschap dit landschap al zo lang in evenwicht houdt.

En toen, bovenop de berg zagen we hem al: de hangbrug.
Een smalle, houten brug die zacht meebewoog terwijl we erover liepen, met onder ons het heldere water en rondom de groene vallei. Een plek waar je even blijft staan, gewoon om te kijken (en uiteraard foto’s te maken 😉 ) en te luisteren.

De laatste kilometers liepen we langs water, citrusbomen vol mandarijnen en citroenen, cactussen en palmbomen. Stuk voor stuk adembenemend. De lucht rook naar herfst en zon. Onze benen waren moe, maar ons hoofd was helemaal leeg.

In totaal liepen we bijna dertien kilometer, goed voor ongeveer vier uur wandelen inclusief pauzes en lunch.
Zwaar, zeker, maar met voldoende rustmomenten goed te doen — ook voor gezinnen met wat oudere kinderen.

🌸 Onze tips voor wandelen in Ojós en de Ricotevallei

• Start vroeg, zodat je de hitte voor bent (ook in november kan het nog warm zijn).
• Neem voldoende water en eten mee – onderweg is niets te koop, maar picknicken met uitzicht is de helft van het plezier. 
• Goede wandelschoenen zijn een must, zeker in het berggedeelte.
• Er zijn ook kortere varianten te vinden op Komoot – handig als je met jongere kinderen wandelt of liever een lichtere route kiest.
• Niet rolstoelvriendelijk – de paden zijn ruig en soms steil, maar het uitzicht maakt alles goed.
• In de zomer kun je op sommige plekken zwemmen, vooral bij de rivier na de hangbrug. Let wel op de stroming — er is geen toezicht, maar het water is helder en verfrissend.
• Petje, er is weinig schaduw, vooral bij een zonnige en warme dag is het fijn om een petje op te hebben.

🌅 Tot slot – waarom wandelen in Ojós zo bijzonder is

In de herfst is de Ricotevallei misschien wel op haar mooist — het zachte licht, de geur van rijpe citrus en de stilte van het laagseizoen.
Na bijna dertien kilometer wandelen kwamen we weer terug in Ojós. Moe, stoffig, maar voldaan.
De zon zakte langzaam achter de bergen terwijl wij de auto instapten — met honger, dorstige kinderen, en dat heerlijke gevoel van stilte in ons hoofd.

Het wás een perfecte wandeling — adembenemend mooi, en precies het soort dag dat laat voelen waarom we hier wonen. We hadden van tevoren nog zoveel andere plekken willen zien — de tips en uitzichtpunten in de omgeving klonken verleidelijk — maar deze wandeling was op zichzelf al indrukwekkend genoeg, en meer dan voldoende voor één dag.
De Ricotevallei heeft nog zoveel te bieden… en dat is precies waarom we zeker terugkomen.

De bergen van Murcia fluisteren niet luid, maar je hoort ze nog dagen later in jezelf.

Dit was hem dan, mijn verhaal over Wandelen in Ojós en de Ricotevallei. Ons verhaal stopt hier niet, er volgt nog zoveel meer te vertellen. Volg ons daarom via de socials om op de hoogte te blijven. We zien je graag terug.

Hasta luego Nicole.

“Deze blog deelt onze persoonlijke ervaringen met verhuizen naar en wonen in Spanje. Regels en procedures kunnen verschillen per regio en per situatie. Wij zijn geen officieel adviesbureau. Waar onze kennis ophoudt, schakelen we zelf ook hulp in. Gebruik onze verhalen dus vooral als inspiratie, maar baseer je keuzes altijd op jouw eigen situatie.”