Het echte vertrek: mijlpalen, tegenslagen en een rit van bijna 2100 km
Na maanden van voorbereiden, plannen en afscheid nemen was het moment daar: het echte vertrek naar Spanje. Wat eerst nog een droom leek, werd opeens werkelijkheid. De auto volgeladen, de kinderen op de achterbank en een mengeling van spanning en enthousiasme in ons hart.
In onze vorige blog, Emigreren naar Spanje: ontdek hier onze voorbereidingen, emoties en tips, vertelden we al over de keuzes die we maakten, de spanning van het regelen en het afscheid nemen in Nederland. Deze keer neem ik je mee naar het moment suprême: het echte vertrek.
Het echte vertrek begint bij de notaris
Ons huis in Nederland was inmiddels verkocht. Het tekenen bij de notaris voelde als een definitief punt achter een tijdperk. Hoewel we vol vertrouwen uitkeken naar Spanje, was het ook emotioneel: de plek waar we herinneringen hadden opgebouwd, waar de kinderen waren opgegroeid, lieten we achter ons.
Het was niet zomaar een huis: dit was de plek waar One 4 Us is ontstaan en is uitgegroeid tot een bedrijf waar ik trots op ben. Het was ook het huis waar ik de keuze maakte om te stoppen als doktersassistente – met een vaste aanstelling – om mijn droom na te jagen. Toen wist ik eigenlijk al wat dromen najagen was 😉 Het was het huis waar ik heel veel koffie momentjes heb gehad met hele lieve vriendinnen. En bovenal: het was het huis waar de kinderen hun eerste jaren hebben doorgebracht, ze alle vriendjes hebben gekregen en waar Evy zelfs geboren is.
Het echte vertrek begon voor ons dus eigenlijk al daar, bij de notaris, toen we officieel afscheid namen van een plek die zó verweven was met ons leven en ons verhaal.
Een vakantiehuisje als tussenstop
Een week voor ons vertrek trokken we al uit ons huis in Nederland. Normaal verhuis je van huis naar huis en kun je je spullen stap voor stap overbrengen. Maar bij emigreren werkt dat anders: zodra het huis leeg is, sta je ineens zonder vaste plek.
Onze oplossing? Een vakantiehuisje op een vakantiepark in de buurt. En eerlijk: dat bleek een schot in de roos. Voor de kinderen was het in de hectiek van de laatste weken een fijne en veilige plek, waar er ook ruimte was om te spelen en even kind te zijn. Voor ons gaf het wat ademruimte: soms konden we het opruimen en regelen afwisselen met een momentje rust in het vakantiehuisje.
Die week voelde bijna als een klein cadeautje in alle drukte. Het gaf ons de kans om écht afscheid te nemen van ons huis, zonder dat we meteen op straat stonden. En het zorgde ervoor dat we met net wat meer rust toewerkten naar het echte vertrek.
Afscheid nemen: school en vriendjes
Het afscheid op school maakten we extra bijzonder. We kozen zelf voor een Spaanse traktatie – een knipoog naar het nieuwe avontuur dat we tegemoet gingen. De kinderen hielpen mee om het extraatje zelf in elkaar te zetten, wat het nog specialer maakte.
Voor Sem was er een speciaal moment met zijn klas: we wisselden het telefoonnummer van de juf uit, zodat hij ook in Spanje nog eens kan videobellen met zijn oude klas. Voor Evy verliep het afscheid wat speelser; haar juf voegde ons toe op Instagram zodat ze op de hoogte kan blijven van onze avonturen en Evy een vertrouwd lijntje naar Nederland behoudt.
En alsof dat nog niet bijzonder genoeg was, hadden de klasgenootjes van zowel Sem als Evy ook iets leuks voor hen gemaakt. Persoonlijke herinneringen die ze mee konden nemen naar Spanje – een tastbaar stukje van hun oude klas, dat de overgang nét wat zachter maakte.
Wat ook fijn was: ons vertrek viel in de zomervakantie. Zo hoefden de kinderen niet midden in het schooljaar van school gehaald te worden en konden we het afscheid en de traktaties mooi afronden aan het einde van het schooljaar. Dat maakte het allemaal wat natuurlijker en minder abrupt.
Maar niet alleen op school namen de kinderen afscheid, ook thuis waren er nog bijzondere momenten. Er werden nog laatste speeldates gepland, cadeautjes gegeven en ontvangen. Voor de kinderen voelde het niet als een echt afscheid, maar meer als een vrolijk “tot ziens”. Wat ons raakte, was hoe goed ze ermee omgingen. Waar wij als ouders (en met name ik 😉 ) soms worstelden met emoties en praktische zaken, stonden zij er op een verrassend luchtige manier in. Voor hen gevoel bleef de band met hun vriendjes en vriendinnetjes bestaan, ook al zou die voortaan anders zijn.
Die kleine gebaren maakten het afscheid niet alleen emotioneel, maar ook heel warm. Het gaf ons en de kinderen het gevoel dat we niet echt afscheid namen, maar meer een “tot ziens” zeiden. Dank jullie wel lieve mensen om ons heen!
Tegenslagen vóór het echte vertrek
Alsof een emigratie nog niet spannend genoeg is, kregen we zes weken voor het echte vertrek te maken met een flinke tegenslag. Mijn man kreeg een auto-ongeluk. Gelukkig kwam hij er heelhuids vanaf, maar onze auto – die zo belangrijk was in onze verhuisplannen – was total loss.
Alles was ingericht op die auto: hij had een trekhaak, we konden er spullen mee vervoeren naar de loods, en natuurlijk zou hij ons naar Spanje brengen. Nouja brengen, dat moesten we natuurlijk zelf doen 😉. Ineens moesten we opnieuw een oplossing vinden. Het regelen van een andere auto kwam bovenop alle voorbereidingen. Het voelde zwaar, maar het leerde ons ook omgaan met tegenslagen.
Daarbij kwam nog iets anders: in eerste instantie werd de schuld bij mijn man gelegd. Pas toen we de camerabeelden van de auto zelf konden overleggen, werd duidelijk dat het anders zat. Een vrachtwagen was onverwachts naar links gekomen, op een stuk waar dat niet eens was toegestaan. Dankzij die beelden is alles uiteindelijk sneller en eerlijk afgehandeld. Het zette ons wel aan het denken: eigenlijk zou iedereen zo’n systeem in zijn auto moeten hebben. Het kan je heel wat zorgen en gedoe besparen.
De aanhouder wint: precies zes dagen voor het echte vertrek konden we onze nieuwe auto ophalen. Het echte vertrek is niet alleen een avontuur, maar ook een les in loslaten en doorzetten. Waarin loslaten iets is wat altijd weer een leerproces voor mij is, iets waar ik mezelf altijd in tegenkom. Want doorzetten, dat is er van nature.
De reis: bijna 2100 kilometer naar Spanje
Toen alles eindelijk geregeld was, brak het moment aan: het echte vertrek met een volle auto en daarachter een volle aanhangwagen. Bijna 2100 kilometer lagen er voor ons. We vertrokken met een mix van spanning, opluchting en vooral heel veel nieuwsgierigheid.
De kinderen gingen verrassend goed mee in dit avontuur. Voor hen was het vooral een lange reis, maar ook eentje vol nieuwe indrukken. We maakten er onderweg het beste van met kleine pauzes, veel spaanse muziek en spelletjes (gamen 😉 )..
En ja, de autorit was vermoeiend, maar iedere kilometer bracht ons dichter bij ons nieuwe leven. Zo voelde dit ook echt. Het echte vertrek voelde onderweg al alsof we stap voor stap afscheid namen van het oude en het nieuwe omarmden.
Balans tussen privé en werk tijdens het vertrek
Tijdens het voorbereiden van het echte vertrek moesten we niet alleen aan onze spullen en emoties denken. Er was ook werk. Mijn man zijn eigen bedrijf, mijn webshop One 4 Us én twee kinderen die afscheid moesten nemen van hun school en vriendjes.
Alles kwam samen in die laatste weken: dozen inpakken, klanten informeren, afspraken nakomen en vooral: tijd maken voor de kinderen, want die laatste schoolweek was zoals eerder gezegd hectisch, druk en soms wat emotioneel. Het was niet altijd makkelijk om die balans te vinden, maar het maakte ons er ook sterker door. Het echte vertrek was niet alleen praktisch een grote stap, maar voor mij ook emotioneel en zakelijk een hele puzzel.
Reflectie op het echte vertrek
Terugkijkend op het echte vertrek voel ik een enorme trots. In mijn vorige blog noemde ik het ook trots, maar ik vind dat je vaker trots op jezelf mag zijn. Jij bent de mooiste ik van jezelf! Het was hectisch, intensief en soms echt zwaar. Maar ook mooi, verbindend en leerzaam. We leerden omgaan met tegenslagen, maakten bewuste keuzes en lieten los wat niet mee kon.
Het echte vertrek was voor ons geen einde, maar juist een nieuw begin. Het markeerde de overgang van dromen en plannen naar doen en beleven. Het regelen in Nederland hadden we gedaan, maar in Spanje hadden we nog zoveel meer te regelen. In mijn volgende blog vertel ik je hier meer over.
💬 Hoe zou jouw echte vertrek eruitzien? Zou je alles in één keer loslaten en gaan, of heb je juist behoefte aan een zorgvuldige voorbereiding?
Dit was hem dan, mijn eerlijke verhaal over Het echte vertrek: mijlpalen, tegenslagen en een rit van bijna 2100 km. Ons verhaal stopt hier niet, er volgt nog zoveel meer te vertellen. Volg ons daarom via de socials om op de hoogte te blijven. We zien je graag terug.
Hasta luego Nicole.
“Deze blog deelt onze persoonlijke ervaringen met verhuizen naar en wonen in Spanje. Regels en procedures kunnen verschillen per regio en per situatie. Wij zijn geen officieel adviesbureau. Waar onze kennis ophoudt, schakelen we zelf ook hulp in. Gebruik onze verhalen dus vooral als inspiratie, maar baseer je keuzes altijd op jouw eigen situatie.”
