Reflectie waar staan we nu en hoe voelen we ons
Nog aan het uitademen van mijn vorige blog: Hoe het ons wél is gelukt, mét een vleugje Ik vertrek. Want jeetje de inschrijving bij de gemeente heeft ons heel wat adem gekost en vandaag stonden we wederom bij de gemeente om onze definitieve inschrijving op te halen. Maar we kunnen dit nu wel afvinken als gelukt. Moesten we door met regelen, de kinderen zijn zó toe aan school. Maar eerst wil ik jullie meenemen in deze reflectie waar we nu staan en hoe voel ik mezelf, hoe voelen we ons?
Voordat ik deze blog schreef over reflecte waar staan we nu, heb ik eerst al mijn voorgaande blogs en sociale media teruggelezen. Jeetje, wat voelen sommige dingen al ontzettend verweg.
De wens was er al langer, één jaar geleden begon het te borrelen na 1 weekje op vakantie te zijn geweest en in januari hakte we definitief de knoop door, na onze tweede vakantie in deze omgeving. Dit is nog geen 10 maanden geleden eigenlijk, dat is nog niet eens zo heel lang. Toch blijft het bijzonder om te beseffen hoeveel er in die tijd is veranderd – en hoe wij er nu in staan. Deze reflectie waar staan we nu, voelt voor mij als een waardevol moment om stil te staan bij ons avontuur.
Het gevoel van landen
De eerste weken hier schreef ik al dat landen meer tijd kostte dan ik had gedacht. En eerlijk: dat gevoel is nog steeds niet helemaal weg. Het tempo van leven in Spanje is vooral iets wat ik lastig vind en went maar langzaam. Alles gaat rustiger, relaxter, en soms moet ik mezelf echt dwingen om daarin mee te bewegen. Het is echt iets wat ik ook niet gewend ben en vooral iets wat ik van nature 0 in me heb.
We spraken laatst mensen die vertelden dat het bij hen wel één jaar duurde voordat ze eraan gewend waren. Dat gaf mij ergens ook rust: misschien hoeft het allemaal niet meteen. Deze reflectie waar staan we nu, laat mij zien dat landen echt tijd nodig heeft. Wat verder in deze blog vertel ik wat meer over de cultuurverschillen, want het tempo in spanje is niet het enige verschil.
Ben ik mezelf al tegengekomen?
Soms vraag ik me dat echt af. Je bent ineens in een land waar je nog (bijna) niemand kent, zonder je vertrouwde omgeving, zonder je vaste routines. Er zijn momenten dat ik denk: ben ik mezelf hier misschien al tegengekomen? Het voelt soms alsof ik mijn weg opnieuw moet uitvinden. En ja, dat is spannend, heel spannend! maar ook leerzaam. Reflectie waar staan we nu, betekent voor mij dus ook: waar sta ík nu als persoon? Een antwoord kan ik hier niet op geven, ik ben nog zoekende daarin. Misschien dat dit komt door alles wat er geregeld moet worden, amper tijd om er uberhaupt overna te denken en dat is prima.
Mis ik Nederland of mijn oude leven? Vooralsnog niet. Want missen vind ik een groot woord en ik heb er andere dingen voor terug gekregen. Al zou ik het wel ontzettend leuk vinden om iedereen weer even te zien (real life) en vast te houden. Natuurlijk zijn er momenten dat ik bepaalde dingen mis en dan bedoel ik met name het spontane – het gemak van even snel een bakje koffie doen met een leuk gesprek, de taal, vrienden en familie dichtbij.
Maar tegelijkertijd voel ik ook dat dit avontuur ons zoveel geeft. We leren hier weer mensen kennen met hun eigen verhaal. Met vrienden en familie in Nederland gaat het alleen wat meer gepland en een appje is zo verstuurd. Het is vooral een kwestie van hier mijn eigen weg vinden, stap voor stap.
Cultuurverschillen die we ervaren
Wat ons blijft opvallen, zijn de cultuurverschillen tussen Spanje en Nederland. Het tempo van leven, zoals ik al noemde, is er daar één van. Maar ook kleine dingen: de openingstijden van winkels, hoe mensen met elkaar omgaan, het belang van familie, en het feit dat afspraken hier soms een stuk minder strak gepland zijn dan wij gewend waren.
Een groot verschil vinden wij ook hoe instanties met communicatie omgaan. Grote organisaties reageren vaak nauwelijks op e-mails of vragen – iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn. Terwijl een simpele afspraak voor een pasfoto of een knipbeurt juist wél razendsnel geregeld is.
Wat in Spanje veel gebruikelijker is, is ergens gewoon binnenlopen en het ter plekke proberen te regelen. Dat past helemaal bij de Spaanse mentaliteit. Voor ons ligt daar nog een uitdaging: de taal maakt dat toch wat lastiger. Maar tegelijk voelen we dat dit ook de manier is om echt onderdeel te worden van het leven hier en wij ons zoveel mogelijk moeten proberen aan te passen. Deze reflectie waar staan we nu, laat zien dat cultuurverschillen ons soms verrassen, maar ons ook laten groeien.
Waar staan we samen als gezin
Wat me telkens weer kracht geeft, is dat we dit als gezin doen. Waar ik echt had gedacht dat de kinderen op me huid zouden gaan zitten en begrijp me niet verkeerd dat doen ze ook soms echt. Lukt het ons best goed om ieder onze eigen weg hierin te vinden, met en zonder elkaar. We zijn veel met elkaar, praten veel met elkaar, delen hoe we ons voelen en wat we lastig vinden.
Voor de kinderen is dit avontuur soms net zo verwarrend als voor ons, maar ook voor hen geldt: samen gaat het makkelijker. Al moet ik wel zeggen dat ik ook wel toe ben aan het schoolritme. Verhalen van de kinderen als ze thuis komen uit school en weer een stap verder in ons avontuur.
Leuk weetje 😉 tussendoor. Sem wilde heel graag deze blog nog nalezen: “mooi geschreven mama” was zijn conclusie. Ik vroeg hem of hij het stukje hierboven ook zo voelde en of hij er nog wat aan toe wilde voegen. Zijn antwoord: “nee mama, het is goed zo. Het klopt wat er staat”
En ook binnen ons huwelijk is er balans. Ik die vaak vooruit wil plannen en regelen, mijn man die met zijn nuchterheid de rust bewaart. Dat houdt ons overeind, juist in dit soort nieuwe situaties. Begrijp me niet verkeerd, soms wil ik hem ook wel achter het behang plakken, al heb ik die hier niet 😉
Reflectie waar staan we nu, geldt dus niet alleen voor mij persoonlijk, maar voor ons hele gezin. In een andere blog wil ik dieper ingaan op wat het met ons en ons huwelijk doet, waar staan we nu als man en vrouw, er is namelijk in onze situatie ook veel veranderd. Zo zagen we elkaar op werkdagen soms weleens 13 uur op een dag niet en zien we elkaar nu gewoon hele dagen. Gevalletje achter het behang willen plakken wordt vervolgd 😉 of juist niet.
Reflectie waar staan we nu
Als ik terugkijk op dit eerste stuk ons nieuwe leven, zie ik een mix van emoties: trots, twijfel, genieten, maar ook het gevoel soms de weg kwijt te zijn. En dat mag er allemaal zijn. Want dit is emigreren: niet één groot succesverhaal, maar een reis vol lagen, met hoge pieken en kleine dalen.
Reflectie: waar staan we nu, leert me dat we op de goede weg zijn, ook al gaat het met vallen en opstaan. We zijn aan het landen, we zijn aan het leren, en bovenal: we zijn dit avontuur écht samen aan het aangaan.
➡️ In mijn volgende blog neem ik je mee in de start van het nieuwe schooljaar voor Sem en Evy. Zouden we nou eindelijk een school hebben? Hoever zijn we in dit proces en hoe gaat dit?
Dit was hem dan, mijn eerlijke verhaal over Reflectie waar staan we nu en hoe voelen we ons Ons verhaal stopt hier niet, er volgt nog zoveel meer te vertellen. Volg ons daarom via de socials om op de hoogte te blijven. We zien je graag terug.
Hasta luego Nicole.
“Deze blog deelt onze persoonlijke ervaringen met verhuizen naar en wonen in Spanje. Regels en procedures kunnen verschillen per regio en per situatie. Wij zijn geen officieel adviesbureau. Waar onze kennis ophoudt, schakelen we zelf ook hulp in. Gebruik onze verhalen dus vooral als inspiratie, maar baseer je keuzes altijd op jouw eigen situatie.”
