Water, werkstukken en Spaanse zon

Over storm DANA en gewoon leven in Spanje

De herfst liet zich van zijn Spaanse kant zien: onstuimig, nat en vol verrassingen. Vorige week donderdag begon het met harde wind en felle buien, maar vrijdag bereikte de storm zijn hoogtepunt. De regen viel de hele dag onafgebroken. Straten veranderden in riviertjes, de lucht bleef grijs, en overal waren de sporen zichtbaar die DANA had achtergelaten. Ik schreef hier een Spaans dagbloeknotitie over: Een vrijdag vol druppels.

In mijn vorige blog: kinderen, pindakaas en een nieuw leven in Spanje sloot ik nog af met de woorden:
“🌞 Wordt vervolgd… Er komt hier elke dag iets nieuws op ons pad – van kleine ontdekkingen tot grote plannen.”

Ik schreef toen over het vinden van onze plek en de hoop dat onze spullen vanuit Nederland eindelijk zouden arriveren. Nou, zover zijn we nog steeds niet — het gaat wederom op z’n Spaans. Alles duurt net wat langer, maar ondertussen gaat het leven hier gewoon verder. En dat bleek maar weer toen, nog geen week later, de storm kwam die letterlijk alles even tot stilstand bracht. Waar ik toen schreef over kleine stapjes vooruit, leerde DANA ons vooral dat het leven hier soms net zo onvoorspelbaar is als het weer zelf.

Op zich was de regen zelf niet eens het grootste probleem, maar het water dat vanuit de hoger gelegen gebieden onze kant op stroomde. Alsof alles wat daarboven viel, zich hier verzamelde. Rivieren van modder, water dat zijn weg niet meer wist — en wij middenin.

Zaterdag bleef het bewolkt en stil, dit was de dag dat de storm ging liggen, alsof alles moest bijkomen van wat er was gebeurd. En toen kwam het nieuws dat we het kraanwater niet meer mochten drinken, door vervuiling. Een paar dagen later, dinsdagochtend, draaiden we de kraan open — niets. Geen druppel. Pas woensdagavond, om 19.15 uur, kwam er weer water. Sindsdien mochten we het alleen gebruiken om door te trekken of de vloer te poetsen.

Tot gisteravond laat, toen we eindelijk bericht kregen dat het water weer voor meer dingen gebruikt mag worden — wassen, douchen, schoonmaken — alles behalve eruit drinken of koken. Een klein bericht, maar wat een opluchting. Zoiets simpels als stromend water voelt hier soms als pure luxe.

Tussen al dat gedoe door ontvouwt zich ondertussen gewoon het leven dat we aan het bouwen zijn. De kinderen spelen buiten met Spaanse vriendjes, en sommige kindjes proberen zelfs Engels te praten. Maar dan zegt Sem beleefd: “Laten we gewoon Spaans praten, dat gaat makkelijker.” En zo is het ook — alsof taal hier iets vanzelfsprekends wordt.

Vrijdag waren de kinderen thuis door de storm en maandag was het feestdag, dus ze genoten van een lang weekend. Dinsdag bracht ik ze weer naar school, tot Sem plots andere kinderen zag lopen met een werkstuk in hun handen.
“Ownee mama,” zei hij met grote ogen, “ik ben helemaal vergeten dat ik dit ook moet maken. En het moet morgen af zijn!”

Na school reden we direct door naar de winkel. Zonder instructies besloten we gewoon te maken wat de anderen ook hadden gemaakt: een planetenstelsel. De meeste kinderen hadden het op een groot stuk piepschuim gemaakt, maar Danny kwam met een ander idee. “Ik deed vroeger op school altijd alles net een beetje anders,” zei hij. Zijn plan: een mobiel — eentje die je kon ophangen. Sem vond het meteen goed, al zat er een klein risico in dat school het zou afkeuren.

We werkten er uren aan, met lijm, touw en verf. Het resultaat was werkelijk prachtig — zó mooi dat we ons nu nog steeds ergeren dat we er geen foto van hebben. Hopelijk komt de mobiel ooit weer terug naar huis, zodat we dat alsnog kunnen doen.

Woensdagochtend ging Sem licht gespannen naar school. Wat zouden ze vinden?
Het antwoord kwam snel: “¡Madre mía!” zei de meester met grote ogen. Hij vond het geweldig. En Sem kreeg de hoogste score — vijf uit vijf. Zijn trots toen hij thuiskwam, zei alles.

Na Sems creatieve schoolavontuur is het Evy die haar eigen weg vindt op school. Voor haar is alles nog wat nieuw — de taal, de regels, het ritme. Soms komt ze thuis met huiswerk, en dat is niet niks. Toch zit ze er dan vol concentratie bij, potlood in de hand, vastberaden om het goed te doen. Ze doet zó haar best. Soms zucht ze even, maar ze geeft niet op. En dat is misschien nog wel het mooiste om te zien: hoe ze groeit, stap voor stap, in een land dat steeds een beetje meer van haar wordt.

Langzaam maar zeker beginnen de puzzelstukjes te vallen. Bekende gezichten in het dorp, korte gesprekken bij school of in het voorbijgaan — het gevoel dat je ergens begint bij te horen. En soms komt er iemand op je pad met wie het meteen klikt. Zo was het met Ivy. We hadden al een tijdje contact via WhatsApp, maar deze week spraken we elkaar voor het eerst in het echt. Een ontspannen ontmoeting die voelde alsof we elkaar al veel langer kenden. Weer zo’n klein stukje verbinding dat dit hoofdstuk van ons leven een beetje voller maakt.

Wat me steeds opnieuw opvalt, is hoe anders het ritme hier is. In Nederland lijkt alles sneller te gaan: papierwerk, afspraken, zelfs kleine regelzaken. Hier loopt het allemaal wat trager — soms frustrerend, maar meestal juist goed. Want ergens dwingt het ons om mee te bewegen met dat andere tempo, om te vertrouwen dat dingen komen wanneer ze komen. En intussen ontdek je dat het leven ook gewoon doorgaat, met of zonder haast.

Er gebeurt eigenlijk weinig groots, en misschien is dat juist het mooie. Geen verhuizingen, geen deadlines. Alleen het ritme van gewone dagen die zich vanzelf vullen met kleine momenten.

Nou ja, weinig groots… misschien niet in de privésfeer, maar de storm zelf wás natuurlijk wel iets groots. Respect voor alle mensen die ermee te maken kregen en nog steeds bezig zijn met het opruimen, schoonmaken en zorgen voor schoon water en schone straten. Wat voor ons een week vol ongemak was, is voor sommigen nog steeds dagelijkse realiteit.

Misschien is dat wel wat Spanje ons leert: dat het leven niet altijd perfect hoeft te zijn om goed te voelen. Een beetje zon, een beetje storm — en daartussenin precies genoeg om gelukkig van te worden. ☀️

En ergens tussen al dat gewone door, staat ook mijn verjaardag voor de deur.
Hoe ik mijn eerste verjaardag in Spanje heb beleefd?
Dat vertel ik in mijn volgende blog… 🎈

Dit was hem dan, mijn verhaal over Water, werkstukken en Spaanse zon. Ons verhaal stopt hier niet, er volgt nog zoveel meer te vertellen. Volg ons daarom via de socials om op de hoogte te blijven. We zien je graag terug.

Hasta luego Nicole.

“Mijn blog deelt onze persoonlijke ervaringen met verhuizen naar en wonen in Spanje. Regels en procedures kunnen verschillen per regio en per situatie. Wij zijn geen officieel adviesbureau. Waar onze kennis ophoudt, schakelen we zelf ook hulp in. Gebruik onze verhalen dus vooral als inspiratie, maar baseer je keuzes altijd op jouw eigen situatie.”