Leven in Spanje en loslaten

Soms denk ik dat het precies dát is wat ik hier leer —
niet beter worden, maar zachter.
Niet meer doen, maar meer leven.

Leven in Spanje en loslaten

In mijn vorige blog: Water, werkstukken en spaanse zon. Kon je lezen over storm DANA, tot op de dag van vandaag zijn ze nog de straten aan het schoonmaken en de sporen aan het uitwissen. Ook worden er plannen gemaakt om, mocht er een volgende keer komen, dat wij als inwoners er minder last van hebben.

Leven in Spanje en loslaten, wat een zin die zoveel zegt, want dat is echt wat we moeten leren, of we, misschien met name IK. Dingen die niet snel zijn geregeld, storm DANA waardoor we geen water meer hadden uit de kraam voor 2 volle dagen. Maar uiteindelijk, met veel geduld, komt het altijd goed. Vandaag neem ik je mee naar mijn eerste verjaardag in Spanje, hoe was dit en wat voelde ik daarbij. Is er vooruitgang in het regelen van zaken rondom onze spullen die nog in Nederland staan en sluiten we af met goed gezelschap.

Mijn eerste verjaardag sinds we leven in Spanje. Geen groot feest, geen drukte — gewoon een zonnige maandag die voelde als wij. Een dag waarop het leven niet stilstond, maar juist rustig doorging. De kinderen moesten naar school, de boodschappen lagen te wachten. En ergens tussen al dat gewone besefte ik hoe bijzonder het eigenlijk was.

’s Ochtends maakte ik een envelop open die ik van Bo had meegekregen. In Nederland had ze een stapel kaartjes voor me gemaakt — eentje voor elke speciale dag. Deze was voor vandaag. Er zat een kaart in, en een usb-stick.
Eerlijk gezegd dacht ik eerst: waarom een usb-stick? We kunnen toch gewoon bellen? Maar toen ik de datum op het bestand zag staan — 17-7 — kreeg ik een kriebel in mijn buik. Ze hadden dit al die tijd geleden bedacht. Ik klikte op afspelen.

Een Spaans verjaardagsfilmpje verscheen op het scherm. Bo, de kinderen en Nick hadden zich verkleed, deden mee met de muziek, dansten en lachten. En daar zat ik, hier in Spanje, met tranen in mijn ogen en een glimlach op mijn gezicht. Zó lief. Zó bijzonder. Dat mensen dat voor je doen.

De post in Spanje liet zich wel van haar meest ontspannen kant zien. (leven in Spanje en loslaten 😉 ) Er waren nog kaarten en pakketjes onderweg vanuit Nederland, maar ook hier geldt: mañana, tranquilo. De kaart is inmiddels aangekomen — en vandaag heb ik ook het pakketje van mijn vriendin opgehaald bij het postkantoor. Een doosje vol liefde: een armbandje, pepernoten (die ze hier natuurlijk niet kennen) en een pakket om zelf appeltaart te maken — mijn lievelings. Wat we altijd aten na een lange wandeling, toen we nog in Nederland woonden. Wederom tranen en een lach. Zo lief.

Door de dag heen kwamen er telefoontjes, berichtjes en felicitaties — zo leuk om al die lieve woorden te horen, van dichtbij én van ver. Van vrienden hier kreeg ik prachtige bloemen en een Rituals-pakket. Zulke lieve dingen en ze raakten me. Want het zijn precies die gebaren die een nieuwe plek ineens een stukje meer als thuis laten voelen. En dat was nog niet alles, van Danny kreeg ik een prachtige loungeset voor op ons heerlijke balkon, beetje bij beetje wordt het meer ons thuis.

Later die dag hadden we met het gezin een gezellige barbecue. De zon zakte langzaam achter de palmen, we genoten van het lekkere eten en van elkaar.

Ik pauzeer even om de was op te hangen.
De zon droogt hier sneller dan ik schrijf.

Vaak lopen we samen over de boulevard. De zee glinstert, kinderen lachen, er hangt zo’n ontspannen sfeer die je alleen hier lijkt te vinden. Ik keek naar Danny, naar de kinderen, en vroeg plotseling: “Wat als ik nu zou zeggen: pak jullie spullen, we gaan weer terug naar Nederland?”

Ze keken me verbaasd aan.
“Terug? Waarom?” vroeg Sem, “Ik wil echt niet terug naar Nederland mama”  Evy keek me even aan en zei heel vanzelfsprekend: “Maar mama, we wonen toch hier? Ik glimlachte. Er zat iets in dat antwoord dat bleef hangen. Zonder het te plannen of te beseffen, hadden we blijkbaar ons thuis gevonden. Want als de kinderen het fijn hebben, dan hebben wij dat ook. 

Eindelijk was het zover (leven in Spanje en loslaten)  — Danny heeft getekend voor een opslag. Weer een stap gezet. Nu kunnen we eindelijk beginnen met het ophalen van onze spullen uit Nederland. Het voelt goed om te weten dat er straks een plek is voor alles wat nog onderweg is. Niet alleen dozen en meubels, maar ook een stukje van ons oude leven, dat we nu langzaam meenemen in dit nieuwe.

De afgelopen weken leven we zonder al onze spullen, en eigenlijk… hier komt hij weer, leven in Spanje en loslaten, dat gaat verrassend goed. Je merkt pas hoe weinig je écht nodig hebt. Een paar kleren, wat servies, een bed om in te slapen en elkaar. Meer is het niet. Het maakt me bewust hoe licht het leven kan zijn, als je het niet zo vol probeert te stoppen.

Ook zakelijk heb ik iets losgelaten. Na zes prachtige jaren heb ik besloten om One 4 Us voorlopig stop te zetten. Geen gemakkelijke keuze — het is een groot deel van wie ik ben — maar sinds we leven in Spanje, merk ik dat het ritme anders is. Ik voel dat ik nu iets anders nodig heb: rust, ruimte en tijd om te ontdekken wat bij deze nieuwe fase past. Zo ben ik mijn VA aan het opstarten en laat ik op mijn pad komen wat er op mijn pad komt. En wat betreft One 4 Us. Misschien komt het ooit weer terug, maar voor nu is dit goed.

Leven in Spanje en loslaten

Op 11 november vertrekken Danny en een vriend met een vrachtwagentje naar Nederland om onze spullen op te halen. Langzaam maar zeker komt alles weer een stukje dichterbij — niet omdat het moet, maar omdat het mag. Stiekem is ook dit weer een spannende tijd, want ik zal alleen met de kinderen in Spanje blijven, school en andere acitiviteiten gaan tenlostte gewoon door. 

We zijn mede door het weer naar Spanje geëmigreerd. En eerlijk gezegd… soms vergeet ik dat bijna. Totdat vriendinnen uit Nederland appjes sturen over storm, regen en kou. Dan kijk ik om me heen — naar de blauwe lucht, de zon die het huis invalt — en besef ik hoe bijzonder het eigenlijk is. Hier is het licht zó anders. Zoveel zachter, warmer. Het maakt ons oprecht gelukkig.

De afgelopen weken stonden ook in het teken van nieuwe ontmoetingen en fijne momenten. Na maanden van appcontact heb ik eindelijk kennis mogen maken met Tessa. We dronken samen cocktails op het terras en praatten bij. Er was direct een klik — wat was het gezellig. Helaas is ze inmiddels weer terug naar Nederland, maar volgend jaar emigreren zij en haar gezin ook. Hopelijk gaan we elkaar voor die tijd nog wel een paar keer ontmoeten.

Afgelopen zaterdag hadden we een leuk uitje met onze vrienden hier in Spanje. Het was tweeënhalf uur rijden, maar meer dan de moeite waard.
De jongens gingen kajakken, wij maakten een prachtige boottocht. Op de terugweg kregen we een berichtje van een vriend uit Nederland: dat hij met zijn vriendin een weekje in Spanje is en vroeg of we wilden afspreken. Natuurlijk wilden we dat! Gisteren gingen we samen karten — voor het eerst hier in Spanje, en dat op nog geen tien minuten rijden van huis. Daarna haalde hij zijn vriendin op, die overdag moest leren, en zijn we met z’n allen lekker uit eten gegaan.

Misschien is dat wel het mooiste aan dit nieuwe leven in Spanje: dat we het niet uitstippelen, maar gewoon laten ontstaan.

En terwijl de dagen hier “rustig” voorbijgaan, merk ik hoe het gewone steeds bijzonderder wordt. Leven in Spanje en losaten. Lees je de volgende keer weer mee? Dan vertel ik hoe het Danny verging tijdens zijn rit naar Nederland — en hoe het voor mij was, alleen met de kinderen hier in Spanje.

Dit was hem dan, mijn verhaal over leven in Spanje en loslaten. Ons verhaal stopt hier niet, er volgt nog zoveel meer te vertellen. Volg ons daarom via de socials om op de hoogte te blijven. We zien je graag terug.

Hasta luego Nicole.

“Deze blog deelt onze persoonlijke ervaringen met verhuizen naar en wonen in Spanje. Regels en procedures kunnen verschillen per regio en per situatie. Wij zijn geen officieel adviesbureau. Waar onze kennis ophoudt, schakelen we zelf ook hulp in. Gebruik onze verhalen dus vooral als inspiratie, maar baseer je keuzes altijd op jouw eigen situatie.”